Dag 15 en 16 > terugreis en kijk op de reis..

Dag 15 en 16 > Terugreis to Eindhoven (16 en 17 okt)

De wekker staat om 8.30 uur, maar we zijn beide om 8 uur wakker. Even wakker worden op het balkon en rond 8.45 uur ontbijten. Ons laatste ontbijtje op Bali. Ontbijt is best oké, veel Indonesisch georiënteerd, maar we kunnen ook gewoon brood roosteren. Als zoetigheid hebben ze 2 soorten jam. De croissantjes mogen natuurlijk niet ontbreken, dus die hebben ze ook. Nou kan prima door als ontbijt, meer heb ik toch niet nodig. Kopje thee en glaasje jus erbij en ik ben helemaal tevreden. Na het ontbijt gaan we terug naar de kamer, laatste spullen in de koffer doen en toch nog even douche voor we moeten uitchecken. Om 12 uur zijn we zover. Nu richting de receptie om het pasje van de kamer in te leveren en de koffers daar even achter slot en grendel te zetten. Als dat geregeld is hebben we nog 5 uur voor ze ons komen ophalen, dus we gaan maar even het centrum in, wat moeten we anders met onze tijd? Na 30 minuten vinden we het al tijd voor een drankje. We gaan ergens lekker uit de wind zitten. Na ongeveer een uur gaan we verder, slaan nog wat kleine souveniers in van ons laatste roupiahs. Als we rond 14.30 uur weer in het hotel zijn, vullen we die tijd maar op door bij het zwembad even in de schaduw te zitten. We nemen een drankje en aangezien papa zich alweer wat fitter voelt, neemt hij naast zijn laatste cocktail nog wat saté van de gril. Ziet er best lekker uit, maar ik sla af. Rond 16 uur gaan we ons opfrissen voor de terugvlucht en verruilen we onze zomerkleding voor een lange broek. Uugh.. dat voelt niet fijn. Om 16.30 uur zitten we samen met Maarten en Ineke klaar in de lobby om opgehaald te worden. Nog 30 minuten wachten. Totdat ons busje om 16.45 uur al aan komt. Ze zijn in ieder geval wel van de tijd hier. Alle zooi in de bus en richting het vliegveld. Realiseer me nog niet echt wat er nu allemaal gebeurd is de afgelopen 2 weken, wat is de tijd bizar snel gegaan. We hebben in 2 weken tijd 1700 Km afgelegd en nu.. nu gaan we alweer naar huis.

Rond 17.30 uur zijn we op het vliegveld ‘Denpasar’. Nog niks te doen bij de incheckbalie, we zijn een van de eerste, dus binnen 10 minuten zijn we dan ook klaar. Even door de beveiliging heen en klaar voor vertrek, alleen is het pas 18 uur en moeten we ons nog even 2 uur vermaken. Beetje kletsen met de rest van de reisgenoten die we uiteindelijk weer treffen, wat drinken, rondje lopen en de 2 uur zijn zo voorbij. Rond 19.45 uur mogen we boarden. Uiteindelijk vliegen we om 20.30 uur. Dacht dat de vlucht 2 uur zou duren, maar binnen 1.5 uur, om 22 uur zijn we in Jakarta. Aangezien het daar 1 uur vroeger is als op Bali, gaat de klok gelijk terug naar 21 uur. We hoeven onze koffers niet op te halen, die worden meteen doorgeladen naar het volgende vliegtuig, wij kunnen via transit gelijk doorlopen richting de gates, want het ticket hebben we op Bali bij het inchecken al gekregen omdat het als 1 reis geboekt is. We vertrekken om 23 uur lokale tijd (5 uur later als in NL). Mooi volgens schema rond 22.30 uur boarden. Om 23.15 uur begint op het scherm in onze stoel het gebruikelijke introductie filmpje te spelen, maar erna….

Blijft het stil, geen beweging in het vliegtuig te krijgen, 15 min later… niks.. weer 15 min later... niks.. 30 min later… niks.. nog eens 30 min later… niks.. Na onderhand 1,5 uur in het vliegtuig te zitten zonder vooruitgang krijgen we wat info. De piloot geeft aan dat er politieke problemen zijn in het midden oosten, dus rondom Irak en Iran en dat we niet meer boven dat grond gebied mogen vliegen, ze zijn dus bezig met een nieuwe route. Inmiddels is het 1 uur in de nacht en staan we nog aan de grond. Ik wandel even naar de stewardessen en die geven aan dat we op goedkeuring wachten. Ik heb tot op heden nog geen idee welke goedkeuring, maar goed, dacht nu komt er vast snel schot in de zaak. Inmiddels zitten we al 2.5 uur in een stilstaand vliegtuig zonder vooruitgang als er weer geluid uit de speakers komt. We moeten het vliegtuig verlaten. Terug naar de gate. Daar zitten we dan, midden in de nacht op het vliegveld van Jakarta als enige. We kunnen geen eten en drinken kopen want nadat we daar door de beveiliging zijn gegaan zijn er geen winkels meer, ook heeft de douane een stempel in het paspoort gezet, van de datum van gisteren, dus we zouden het vliegveld niet eens meer op kunnen. Er verspreiden zich allerlei geruchten, maar duidelijk is het nog steeds niet. Ik vind gratis wifi, het mooie is (was ook bij alle hotels zo) dat alle wifi netwerken open zijn, maar je moet dan op een site inloggen voor goedkeuring. Nu is dit natuurlijk niet te begrijpen in het Indonesisch, maar er staat maar 1 knop op die inlogsite voor goedkeuring, dus 1 plus 1 is 2. Binnen 5 minuten doet men wifi het. In tussen meerdere mensen aan wifi geholpen, want we willen het thuisfront allemaal iets laten weten. Inmiddels is er koffie en thee neergezet voor ons. Rond 3 uur komen ze wat eten brengen, 1 croissantje, pakje water en een chocoreep. Heb zoveel honger, dus dat zit er zo in. Ook is er wat meer duidelijk over de vertraging. Door de politieke problemen hebben ze een nieuw vluchtschema moeten maken, ipv 13 uur en 40 minuten vliegen we nu 14 uur en 20 minuten. Langere vlucht dus, dat betekent meer kerosine, dus een zwaarder vliegtuig. Nu was het vliegtuig zo zwaar, dat deze niet meer vanuit de huidig startbaan kon vertrekken. De enige mogelijkheid is de startbaan die normaal voor vrachtverkeer wordt gebruikt, maar ja die baan zou pas om 5 uur opengaan. (hoorde ook een roddel dat die baan gerepareerd moest worden, maar geen idee of het nu daaraan lag). Het is 3.30 uur, dus nog minimaal 1.5 uur wachten. Vermoeidheid begint nu helemaal toe te slaan, hou men ogen nog amper open. Om 4.30 uur komen ze ineens pakketjes warm eten brengen, nasi met kippenpootjes. Ik sla af, ziet er ook ‘niet te eten’ uit. Als ik om 4.40 uur ga vragen hoe de zaken ervoor staan zegt die gast dat we mogen gaan boarden, hehe eindelijk. We zijn inmiddels al 12 uur onderweg terwijl de reis nu pas echt begint. Het gaat ineens heel snel want 4.50 uur zitten papa en ik al in het vliegtuig als 1 van de eerste. Ik blaas meteen men nekkussen op ga relaxed half liggen en dan.. zzzzzzzz slaap ik. Heel bijzonder, eerste keer dat ik slaap in het vliegtuig, maar de vermoeidheid wint het van de oncomfortabele situatie. Niet gemerkt dat de rest van het vliegtuig volgestroomd is. Ik word ergens in de verte wakker als we gaan opstijgen door de druk, kijk een keer op men tel, is het 6 uur. De zon is opgekomen, uiteindelijk dus toch nog een uur over gedaan om in de lucht te komen. Mijn oogleden zijn zo zwaar, dat ik nog net mijn telefoon weggelegd krijg om vervolgens weer in slaap te vallen. Om 7 uur komen ze weer aan met een ontbijtje. Ik werk toch ff wat naar binnen met mijn slaapkop, papa heeft blijkbaar ook de hele tijd liggen slapen terwijl hij dat normaal nooit kan. Erna vallen we weer in slaap. Uiteindelijk heb ik toch zo een 5 uur, met onderbrekingen weliswaar liggen slapen, ik blijf vermoeid dus af en toe val ik nog weg. Als ik denk dat ik ahum… ben uitgerust zet ik een film aan, want we hebben nog zeker 9 uur te gaan. Ik begin met ‘Infintly polar bear’. Waardeloze film vond ik het, maar goed het beweegt en wat moet ik anders? Erna kijk ik 'Divergent’ en dan nog ‘Demolition man’, vooral die laatste heb ik al tig keer gezien, maar blijft een goede oude film. Moet ik wel bekennen dat ik af en toe de films op pauze heb moeten zetten omdat men oogleden te zwaar werden. Laatste uur vermaak ik me met een spelletje op de tv, en dan wordt de landing al ingezet. Papa heeft tijdens de vlucht veel zijn ogen dicht gehad en 1 filmpje gekeken. Beide zijn we nog kei moe, maar we slapen onze roes later wel uit. En dan eindelijk wordt de landing ingezet. Nette landing, om 15.20 uur staan we aan de grond, na een vlucht van 14 uur en 20 minuten. Nog even onze koffers zoeken, afscheid nemen van de andere reisgenoten en in de trein naar huis. Om 18.15 uur zijn we eindelijk op het station van Eindhoven na een reis van 30 uur. Men zusje haalt ons daar op.

Helemaal vermoeid, gebroken, gesloopt, kapot… maar zo ontzettend dankbaar. Wat een geweldige, fantastische, magische reis heb ik samen met mijn vader mogen maken. Een reis die niemand mij, ons meer afneemt.

Nog even een kleine samenvatting over mijn bevindingen en ervaring.

Wat het meest indruk gemaakt heeft op me >
* Het Dieng Plateau en de Borubudur op dag 6
* De Prambanan op dag 7, de Bromo vulkaan op dag 10
* De treinreizen op dag 5 en 9, heerlijk genoten van de mooie
landschappen en de natuur
* De vriendelijkheid en het enthousiasme van de lokale bevolking, die
mensen hebben geen nagel om hun kont te krabben en ze zijn zo
ontzettend dankbaar. Geef je een paar cent fooi, willen
ze bij wijze van je voeten kussen. Ze hebben echt mijn hart gestolen.
* De armoede op Java, ik wist niet wat ik ervan kon verwacht, maar het
heeft me behoorlijk gechoqueerd. Hele wijken met gestapelde krotten,
waar de gaten in de daken zitten, open riolen waar het afval in
gedumpt wordt, ben echt terug in de tijd gelanceerd.
* Het verkeer is om te gieren, met gemak hele gezinnen op scooters, 2
volwassenen met 3 kinderen. Ze vervoeren ook complete inboedels op
scooters, bedden, kasten enz. Iedereen en alles haalt elkaar van links
en rechts in en toeteren is er verplicht. Een grote chaos dus, maar
toch werkt dit systeem prima, want heb geen enkel ongeluk gezien.

Wat ik vooral niet zal gaan missen >
* Het eten. Heb hele lastige darmen, ben geen makkelijke eter en heb
smetvrees. Hygiëne kennen ze niet in Indonesië. Dan denk je haast, wat
ga je dan in hemelsnaam in zo een land doen? Wil eigenlijk al heel
lang naar Azië, maar durfde nooit. Ging tot 5 jaar terug in Nederland
niet eens uiteten, laat staan een vakantie naar de tropen boeken. In
het begin heb ik veel moeite gehad met het eten op de vakantie,
uiteindelijk stelde ik me open door dingen te proberen, maar trok me
weer terug toen toch zeker 1/3e van de groep ziek werd. Terwijl het
niet eens perse aan het eten hoeft te liggen, water is ook een grote
boosdoener, of een bacterie aan de leuning van de trap.
Ondanks alles ben ik toch trots op mezelf dat ik het gedaan heb, nooit
gedacht dat ik ooit zover zou komen. Uiteindelijk is het bij mij allemaal
reuze meegevallen en kijk wat voor moois het me heeft opgeleverd.
Denk ook dat ik hierdoor in Nederland een stuk beter kan relativeren.
* Het vroege opstaan. Je moet wel tijdens zo een reis, maar de wekker
om 4.30 uur is geen lolletje.
* Het omringt zijn door moskees, die allemaal tegelijk hun gebed gaan
doen om 4 en 5 en 6 uur in de ochtend.

Heb vandaag 19 oktober mijn gefilmde materiaal terug gekeken, nog steeds te bizar voor woorden wat er de afgelopen 2.5 week allemaal gebeurd is, heb echt even tijd nodig om alles te laten bezinken. Als ik die filmpjes niet had, zou ik haast denken dat ik alles gedroomd zou hebben. De hele reis heeft ontzettend veel indruk op me gemaakt. Heb op bepaalde dingen een andere kijk gekregen en 1 daarvan is dat we vaak de helft van de tijd niet beseffen hoe goed we het hier hebben in dit kleine kikkerlandje. Zag straks een bericht richting de Jumbo supermarkten op FB over iemand die een of ander kruidenplantje gekocht had, maar ziek bleek te zijn en dus 1 dag na aankoop overleden was. Een heel A4tje vol om een plant richting de Jumbo ? Serieus.. alsof Jumbo dat expres doet, kunnen zij toch niet ruiken, ga lekker terug naar de winkel om dat ding te ruilen. Je kunt het jezelf natuurlijk ook expres moeilijk maken. Nederland is veel te gevoelig voor dit soort berichten, voor je het weet zijn truus, kees, klaas, de neef van klaas, daar de achterbuurman weer van, die een nicht heeft en die weer een tante, het er allemaal mee eens.. en wat schieten we er mee op? Niks dus want de plant is en blijft dood. Beter zoeken we naar een oplossing. Frustreert jezelf ook minder. Het is niet dat ik ineens helemaal zen ben geworden, maar wil toch proberen meer positief en oplossend te denken, en mocht dat niet lukken, heb ik deze mooie reis om me er weer aan te herinneren….

The End……………………………