Dag 8 + 9 > Laatste ochtend NY en terugreis
Door: Joyci3j
Blijf op de hoogte en volg Joyce
30 Mei 2015 | Nederland, Eindhoven
Dag 8 + 9 > Laatste ochtend New York en de terugreis…
Om 7.45 uur word ik wakker. De wekker staat om 8 uur dus ik blijf nog even 15 minuutjes liggen. De laatste ochtend in Amerika, de tijd is echt veel te snel gegaan. Ik heb om 9 uur afgesproken met Ina en Remco om in Central Park te gaan hardlopen. Aangezien ik niet op nuchtere maag wil hardlopen moet ik eerst even een onbijtje score. Als de wekker om 8 uur gaat sta ik op. Kam men haren snel, trek mijn hardloop kleren en schoenen aan en ga de straat op met mijn creditcard en kamerpasje. Op zoek naar iets eetbaars. Aan het einde van de straat kom ik een Starbucks tegen. Ik bestel een croissant, bagel met creamcheese en een thee. Dan hoor ik mijn naam, kijk over mijn schouder en zie Monique zitten, iemand van de reisgroep. Ik ga er gezellig bijzitten en samen ontbijten we. Alsof we dit al jaren doen. Ik vraag wat ze nog gaat doen in New York, zij heeft haar reis met 2 dagen verlengd. Als het eten op is, loop ik met mijn thee in mijn hand terug richting het hotel, nog even snel mijn tandjes poetsen. Onderweg naar boven kom ik Ina al tegen. Ik haast me snel. Om iets over 9 uur ben ik weer beneden. Nu alleen nog op Remco wachten. Als we dan eindelijk compleet zijn, gaan we richting Central Park. Onderweg verteld Ina dat er een hardloop reservoir is, maar ze weet niet precies waar. Central Park is gigantisch groot, ga dat maar eens zoeken. We gaan het Park in bij één of ander beeld, waarvan ik later verneem dat hij Columbus heet. We beginnen na wat warm-up oefeningen met hardlopen. Wat een genot dit. Leuk om tijdens het hardlopen de omgeving te observeren. Het mooi onderhouden groene gras dat wordt besproeid, de fluitende vogels, wandelende mensen, opstartende eetkraampjes en andere hardlopers, waaronder moeders , moeders die bellend hardlopen en een buggy vooruit duwen. Ik heb zelfs 1 mama gezien en die duwde een buggy met een sta plateau waar haar 3 a 4 jarig zoontje op stond, ik ben verrast, wat een disiplinie zeg. Na 10 minuten rennen stoppen we en krijgen we van Remco instructies voor rek en strekoefeningen. Dat doet hij met zijn hardloopclub ook altijd. Goed plan dus, we staan volop in de zon met onze armen te zwaaien, daarna zijn de benen aan de beurt. Voelt wel echt goed, helemaal ingeburgerd als echte Amerikanen. Na 10 minuten rennen we weer verder. Ina en ik zijn niet zo snel, het slaaptekort, het vele lopen afgelopen week en de hitte hakken er behoorlijk in, Remco lijkt energie voor 10 te hebben, maar hij past zich netjes aan ons aan. Na ongeveer 2.5 km gelopen te hebben vinden we daar de jackpot, het ‘Jacqueline Kennedy Onassis Reservoir’. Een speciaal pad voor hardlopers van circa 2.5 km. Aan mij heeft het in ieder geval niet gelegen, want ik wilde de andere kant op. Gelukkig wist Ina ongeveer op welke hoogte het lag ivm een eerder bezoek. Thanks Ina want dit had ik zo niet willen missen, net zoals die rooftopbar gisterenavond, dat was ook echt de slagroom op het toetje. Goed dat we het reservoir gevonden hebben want dan kan Remco op eigen tempo lopen, hij is namelijk 2 keer zo snel. Hij zet in op 2 rondjes en wij 1. Ik geniet zo van dit uitzicht, een mooi gelegen pad om een groot meer vol groenvoorzieningen. Weer zo een geniet moment. Normaal wil ik presteren, maar dat vind ik nu ineens niet meer belangrijk. Dit beeld moet ik gewoon vasthouden. We vinden samen een mooi tempo waar we ons beide in kunnen vinden. Als we op de helft zijn stoppen we maar even voor wat kiekjes, want dit is echt beeldmateriaal waard. En een selfie is ook niet geheel onbelangrijk. Vlak voor het einde komen we Remco weer tegen die is net klaar met rondje 2, mooie timing. Er wordt uit een fonteintje nog even wat water gedronken en vervolgens de route naar het hotel. Want het is inmiddels 10.30 uur en moeten uiterlijk 11.30 uur uitchecken. En we willen nog wel even douche voor vetrek. Juist ja het hotel, welke kant moeten we op? Ik denk het te weten, maar zet fout in, oeps. Daardoor komen we heel ergens anders uit, heeft ons zeker 10 minuten omlopen gekost, maar ja ook 10 minuten langer in Central Park, misschien toch een kleine win-win situatie dan? Uiteindelijk bereiken we om 11.05 uur het hotel. Nog eens 35 minuten extra gellopen. Ik denk dat we zeker met hardlopen en gewoon looptempo zo een 9 a 10 km hebben afgelegd. Zou haast denken dat ik daardoor vermoeid het vliegtuig in kan gaan, maar niks is minder waar. Op de hotelkamer toch snel douche, aankleden, opmaken en laatste spul in de koffer. Het lukt me alsnog om rond 11.35 uur klaar te zijn. Ben trots op mezelf. Eenmaal beneden laat ik mijn koffer in de lobby staan en ga ik nog even naar Starbucks met Ina en Remco, second breakfast. Echt honger gekregen van dat geren. Weer een thee, croissant en een beetje fruitsalade. Rond 12.30 uur snel terug naar het hotel want om 13 uur worden we opgehaald om richting het vliegveld gebracht te worden. Pff wat zijn deze dagen omgevlogen, kan het nog steeds niet geloven. Joyce go’s USA is ineens Joyce Go’s Home. Home where the reality is, wil ik dat wel? Vond het wel fijn om eraan te kunnen ontsnappen, en ik geloof dat me dat op een enkel momentje na goed gelukt is. Rond 13 uur komt de bus om ons te halen. Dit lijkt me een goed moment om onze reisleider Fons te gaan bedanken voor de geweldige tijd, wat een figuur is dat. Die humor, love it. Knuffel, 3 kusjes en een envelopje met fooi, want daar leven ze van in Amerika, en dat heeft hij ook dik verdiend. Mede dankzij hem heb ik zo genoten, de lange busreizen waren ineens een heel stuk minder lang. Rond een uur of 14 komen we op het vliegveld aan, Fons checkt ons als groep in. Gaat best vlot. Als ik mijn boarding pas krijg hoop ik niet op een stoel te zitten met als toevoeging E. Durf bijna niet te kijken, maar een B is de toevoeging, 27B.Yes, gangpad, wat een opluchting. We nemen nog 1 keer afscheid van Fons en gaan richting de douane. Deze ronde staan we nog net niet naakt, schoenen moeten meteen uit, riemen af, alle apparatuur uit de tassen. Even door de scan en geen piep, wat een feest. Als ik al mijn spullen terug heb kan ik me aankleden. Als ik op de klok kijk is het 14.30 uur, nog uitzingen tot 18 uur. Newark is geen groot vliegveld. We nemen tussen de eetgelegenheden een plaatsje. Ondertussen koop ik een cola en broodje met ham, kaas en tomaat. Het broodje kost, niet schrikken $ 9,49. Bijna voor niks, gekke Amerikanen. Als ik hier zou wonen zou ik zo failliet zijn. Het is een vliegveld, ik weet het, maar dan nog. We kletsen onze tijd vol en lopen rond 17 uur richting de gate. Het boarden gaat zo snel bij deze maatschappij en allemaal netjes op tijd. Om 17.30 uur zitten we allemaal in het vliegtuig, grootste gedeelte van de groep zit bij elkaar op de rijen 25 tm 27. Naast mij komt een Amerikaanse studente zitten, meisje 20 jaar, onderweg van south Carolina naar Nijmegen voor een studieproject vanuit de universiteit. Ik raak met haar aan de praat en we kletsen 2 uur lang over van alles en nog wat. Ze legt me uit hoe het werkt met studeren, de kosten, het wonen op een campus. We hebben het over haar broer die in New York woont. Ik geef haar tips tijdens haar bezoek in Nederland, hoe het OV werkt, wat eettips, zoals onze kazen. Als we nog 4 uur moeten vliegen gaat ze slapen. Ik begin met blogge. De meiden uit de groep naast me hebben allemaal hun oogjes dicht, maar ik kan niet slapen. Mijn gedachtes malen ook teveel. Kan de gedachte ook maar niet loslaten dat als het vliegtuig dadelijk land, dit de eerste keer is, dat ik mama niet kan bellen, geen knuffel krijg bij thuiskomst, de traditie niet voortgezet kan worden dat ik een maaltijd kies en zij die dan kookt, 99 van de 100 keer was dit haar hachee, mijn lievelingseten waarvan ik het recept nooit zal weten. Het zijn niet alleen die gedachtes, maar alles van het laatste jaar gaat malen. Tijdens de vakantie kon ik deze gedachtes achter het deurtje laten, maar dat kreng is opengebroken en nu is het einde zoek. Zo sterk als ik ben heb ik mijn emoties voor de allereerste keer niet onder controle, zal wel door alle indrukken komen en het chronisch slaapgebrek, thank god slaapt iedereen in het vliegtuig. Ik lap mezelf snel weer op voor mensen hun ogen gaan opendoen. Als we nog 2 uur te gaan hebben besluit ik toch maar even mijn ogen te sluiten. Ik kan niet slapen, maar probeer wel wat te rusten. Als we nog 1 uur en 17 minuten te gaan hebben, gaan de lampen al aan. Goh, nog geen 45 minuten rust gehad. Ze gaan ontbijt serveren. Een mini croissantje en inimini bakje fruit, als ik me maar niet verslik zeg. Dit steek ik dan ook niet onder stoelen of banken en zeg het hard getaald. De stewardes die Nederlands spreekt durft niet om te kijken. En terecht. De daling wordt ingezet en de landing volgt, alles verloopt prima. Na de landing snel naar babage band 16, maar daar moeten we nog even wachten. De klok is natuurlijk 6 uur vooruit gegaan. Jeujj, nog een hele dag te gaan.
Als iedereen de koffer heeft rond 8.40 uur neemt de groep afscheid van elkaar en gaan we onze eigen weg. Een enkeling waaronder ik moeten met het OV naar huis. 3 keer raden, storing inderdaad. Alsof je al niet moe genoeg bent, moet je ook nog een omreizen. Ik neem de bus naar Amsterdam Bijlmer, daar de Trein naar Utrecht en in Utrecht overstappen naar Eindje, daar wachten mijn zusje en mijn neefje op het station.
Ondanks alles, toch blij om weer in een vertrouwde omgeving terug te komen. Heb een geweldige vakantie gehad, zoveel mogelijk geprobeerd te genieten van de mooie momenten en even niet stil proberen te staan bij de ellende van thuis. Dit was verdomd moeilijk, maar heel even, heel even voor 8 dagen leek alles normaal en mooi. Nu kan ik tijdens de moeilijke momenten uitkijken naar deze mooie kostbare herinneringen, die niemand me meer kan afnemen.
I was in the Fucking US of A and Canada!
Mijn dankbaarheid gaat ook uit naar alle lieve reisgenootjes met wie ik een geweldige vakantie heb mogen beleven. Nogmaals een bedankje voor onze reisleider Fons die werkelijk de dikste pluim verdiend die ik maar kan vinden.
Nieuw verslag volgt in oktober tijdens mijn rondreis Indonesie. Laters……………..
Om 7.45 uur word ik wakker. De wekker staat om 8 uur dus ik blijf nog even 15 minuutjes liggen. De laatste ochtend in Amerika, de tijd is echt veel te snel gegaan. Ik heb om 9 uur afgesproken met Ina en Remco om in Central Park te gaan hardlopen. Aangezien ik niet op nuchtere maag wil hardlopen moet ik eerst even een onbijtje score. Als de wekker om 8 uur gaat sta ik op. Kam men haren snel, trek mijn hardloop kleren en schoenen aan en ga de straat op met mijn creditcard en kamerpasje. Op zoek naar iets eetbaars. Aan het einde van de straat kom ik een Starbucks tegen. Ik bestel een croissant, bagel met creamcheese en een thee. Dan hoor ik mijn naam, kijk over mijn schouder en zie Monique zitten, iemand van de reisgroep. Ik ga er gezellig bijzitten en samen ontbijten we. Alsof we dit al jaren doen. Ik vraag wat ze nog gaat doen in New York, zij heeft haar reis met 2 dagen verlengd. Als het eten op is, loop ik met mijn thee in mijn hand terug richting het hotel, nog even snel mijn tandjes poetsen. Onderweg naar boven kom ik Ina al tegen. Ik haast me snel. Om iets over 9 uur ben ik weer beneden. Nu alleen nog op Remco wachten. Als we dan eindelijk compleet zijn, gaan we richting Central Park. Onderweg verteld Ina dat er een hardloop reservoir is, maar ze weet niet precies waar. Central Park is gigantisch groot, ga dat maar eens zoeken. We gaan het Park in bij één of ander beeld, waarvan ik later verneem dat hij Columbus heet. We beginnen na wat warm-up oefeningen met hardlopen. Wat een genot dit. Leuk om tijdens het hardlopen de omgeving te observeren. Het mooi onderhouden groene gras dat wordt besproeid, de fluitende vogels, wandelende mensen, opstartende eetkraampjes en andere hardlopers, waaronder moeders , moeders die bellend hardlopen en een buggy vooruit duwen. Ik heb zelfs 1 mama gezien en die duwde een buggy met een sta plateau waar haar 3 a 4 jarig zoontje op stond, ik ben verrast, wat een disiplinie zeg. Na 10 minuten rennen stoppen we en krijgen we van Remco instructies voor rek en strekoefeningen. Dat doet hij met zijn hardloopclub ook altijd. Goed plan dus, we staan volop in de zon met onze armen te zwaaien, daarna zijn de benen aan de beurt. Voelt wel echt goed, helemaal ingeburgerd als echte Amerikanen. Na 10 minuten rennen we weer verder. Ina en ik zijn niet zo snel, het slaaptekort, het vele lopen afgelopen week en de hitte hakken er behoorlijk in, Remco lijkt energie voor 10 te hebben, maar hij past zich netjes aan ons aan. Na ongeveer 2.5 km gelopen te hebben vinden we daar de jackpot, het ‘Jacqueline Kennedy Onassis Reservoir’. Een speciaal pad voor hardlopers van circa 2.5 km. Aan mij heeft het in ieder geval niet gelegen, want ik wilde de andere kant op. Gelukkig wist Ina ongeveer op welke hoogte het lag ivm een eerder bezoek. Thanks Ina want dit had ik zo niet willen missen, net zoals die rooftopbar gisterenavond, dat was ook echt de slagroom op het toetje. Goed dat we het reservoir gevonden hebben want dan kan Remco op eigen tempo lopen, hij is namelijk 2 keer zo snel. Hij zet in op 2 rondjes en wij 1. Ik geniet zo van dit uitzicht, een mooi gelegen pad om een groot meer vol groenvoorzieningen. Weer zo een geniet moment. Normaal wil ik presteren, maar dat vind ik nu ineens niet meer belangrijk. Dit beeld moet ik gewoon vasthouden. We vinden samen een mooi tempo waar we ons beide in kunnen vinden. Als we op de helft zijn stoppen we maar even voor wat kiekjes, want dit is echt beeldmateriaal waard. En een selfie is ook niet geheel onbelangrijk. Vlak voor het einde komen we Remco weer tegen die is net klaar met rondje 2, mooie timing. Er wordt uit een fonteintje nog even wat water gedronken en vervolgens de route naar het hotel. Want het is inmiddels 10.30 uur en moeten uiterlijk 11.30 uur uitchecken. En we willen nog wel even douche voor vetrek. Juist ja het hotel, welke kant moeten we op? Ik denk het te weten, maar zet fout in, oeps. Daardoor komen we heel ergens anders uit, heeft ons zeker 10 minuten omlopen gekost, maar ja ook 10 minuten langer in Central Park, misschien toch een kleine win-win situatie dan? Uiteindelijk bereiken we om 11.05 uur het hotel. Nog eens 35 minuten extra gellopen. Ik denk dat we zeker met hardlopen en gewoon looptempo zo een 9 a 10 km hebben afgelegd. Zou haast denken dat ik daardoor vermoeid het vliegtuig in kan gaan, maar niks is minder waar. Op de hotelkamer toch snel douche, aankleden, opmaken en laatste spul in de koffer. Het lukt me alsnog om rond 11.35 uur klaar te zijn. Ben trots op mezelf. Eenmaal beneden laat ik mijn koffer in de lobby staan en ga ik nog even naar Starbucks met Ina en Remco, second breakfast. Echt honger gekregen van dat geren. Weer een thee, croissant en een beetje fruitsalade. Rond 12.30 uur snel terug naar het hotel want om 13 uur worden we opgehaald om richting het vliegveld gebracht te worden. Pff wat zijn deze dagen omgevlogen, kan het nog steeds niet geloven. Joyce go’s USA is ineens Joyce Go’s Home. Home where the reality is, wil ik dat wel? Vond het wel fijn om eraan te kunnen ontsnappen, en ik geloof dat me dat op een enkel momentje na goed gelukt is. Rond 13 uur komt de bus om ons te halen. Dit lijkt me een goed moment om onze reisleider Fons te gaan bedanken voor de geweldige tijd, wat een figuur is dat. Die humor, love it. Knuffel, 3 kusjes en een envelopje met fooi, want daar leven ze van in Amerika, en dat heeft hij ook dik verdiend. Mede dankzij hem heb ik zo genoten, de lange busreizen waren ineens een heel stuk minder lang. Rond een uur of 14 komen we op het vliegveld aan, Fons checkt ons als groep in. Gaat best vlot. Als ik mijn boarding pas krijg hoop ik niet op een stoel te zitten met als toevoeging E. Durf bijna niet te kijken, maar een B is de toevoeging, 27B.Yes, gangpad, wat een opluchting. We nemen nog 1 keer afscheid van Fons en gaan richting de douane. Deze ronde staan we nog net niet naakt, schoenen moeten meteen uit, riemen af, alle apparatuur uit de tassen. Even door de scan en geen piep, wat een feest. Als ik al mijn spullen terug heb kan ik me aankleden. Als ik op de klok kijk is het 14.30 uur, nog uitzingen tot 18 uur. Newark is geen groot vliegveld. We nemen tussen de eetgelegenheden een plaatsje. Ondertussen koop ik een cola en broodje met ham, kaas en tomaat. Het broodje kost, niet schrikken $ 9,49. Bijna voor niks, gekke Amerikanen. Als ik hier zou wonen zou ik zo failliet zijn. Het is een vliegveld, ik weet het, maar dan nog. We kletsen onze tijd vol en lopen rond 17 uur richting de gate. Het boarden gaat zo snel bij deze maatschappij en allemaal netjes op tijd. Om 17.30 uur zitten we allemaal in het vliegtuig, grootste gedeelte van de groep zit bij elkaar op de rijen 25 tm 27. Naast mij komt een Amerikaanse studente zitten, meisje 20 jaar, onderweg van south Carolina naar Nijmegen voor een studieproject vanuit de universiteit. Ik raak met haar aan de praat en we kletsen 2 uur lang over van alles en nog wat. Ze legt me uit hoe het werkt met studeren, de kosten, het wonen op een campus. We hebben het over haar broer die in New York woont. Ik geef haar tips tijdens haar bezoek in Nederland, hoe het OV werkt, wat eettips, zoals onze kazen. Als we nog 4 uur moeten vliegen gaat ze slapen. Ik begin met blogge. De meiden uit de groep naast me hebben allemaal hun oogjes dicht, maar ik kan niet slapen. Mijn gedachtes malen ook teveel. Kan de gedachte ook maar niet loslaten dat als het vliegtuig dadelijk land, dit de eerste keer is, dat ik mama niet kan bellen, geen knuffel krijg bij thuiskomst, de traditie niet voortgezet kan worden dat ik een maaltijd kies en zij die dan kookt, 99 van de 100 keer was dit haar hachee, mijn lievelingseten waarvan ik het recept nooit zal weten. Het zijn niet alleen die gedachtes, maar alles van het laatste jaar gaat malen. Tijdens de vakantie kon ik deze gedachtes achter het deurtje laten, maar dat kreng is opengebroken en nu is het einde zoek. Zo sterk als ik ben heb ik mijn emoties voor de allereerste keer niet onder controle, zal wel door alle indrukken komen en het chronisch slaapgebrek, thank god slaapt iedereen in het vliegtuig. Ik lap mezelf snel weer op voor mensen hun ogen gaan opendoen. Als we nog 2 uur te gaan hebben besluit ik toch maar even mijn ogen te sluiten. Ik kan niet slapen, maar probeer wel wat te rusten. Als we nog 1 uur en 17 minuten te gaan hebben, gaan de lampen al aan. Goh, nog geen 45 minuten rust gehad. Ze gaan ontbijt serveren. Een mini croissantje en inimini bakje fruit, als ik me maar niet verslik zeg. Dit steek ik dan ook niet onder stoelen of banken en zeg het hard getaald. De stewardes die Nederlands spreekt durft niet om te kijken. En terecht. De daling wordt ingezet en de landing volgt, alles verloopt prima. Na de landing snel naar babage band 16, maar daar moeten we nog even wachten. De klok is natuurlijk 6 uur vooruit gegaan. Jeujj, nog een hele dag te gaan.
Als iedereen de koffer heeft rond 8.40 uur neemt de groep afscheid van elkaar en gaan we onze eigen weg. Een enkeling waaronder ik moeten met het OV naar huis. 3 keer raden, storing inderdaad. Alsof je al niet moe genoeg bent, moet je ook nog een omreizen. Ik neem de bus naar Amsterdam Bijlmer, daar de Trein naar Utrecht en in Utrecht overstappen naar Eindje, daar wachten mijn zusje en mijn neefje op het station.
Ondanks alles, toch blij om weer in een vertrouwde omgeving terug te komen. Heb een geweldige vakantie gehad, zoveel mogelijk geprobeerd te genieten van de mooie momenten en even niet stil proberen te staan bij de ellende van thuis. Dit was verdomd moeilijk, maar heel even, heel even voor 8 dagen leek alles normaal en mooi. Nu kan ik tijdens de moeilijke momenten uitkijken naar deze mooie kostbare herinneringen, die niemand me meer kan afnemen.
I was in the Fucking US of A and Canada!
Mijn dankbaarheid gaat ook uit naar alle lieve reisgenootjes met wie ik een geweldige vakantie heb mogen beleven. Nogmaals een bedankje voor onze reisleider Fons die werkelijk de dikste pluim verdiend die ik maar kan vinden.
Nieuw verslag volgt in oktober tijdens mijn rondreis Indonesie. Laters……………..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
