Londen in just one day!

Heenweg >
Hehe finally, het is 0.50 uur. Iris en ik kunnen eindelijk richting Oosterhout, waar de bus ons om 1.55 uur komt halen voor ons dagtripje naar Londen. We hebben beide niet kunnen slapen, zo blij en zenuwachtig als een klein kind, maar ja welke malloot gaat er dan ook voor 1 dag naar Londen? Bij de opstapplaats blijken we gelukkig niet de enige te zijn. De bus is er op het afgesproken tijdstip, we vervolgen onze weg naar Breda, daar stappen nog wat mensen op om vervolgens naar het laatste punt in Roosendaal te gaan. Ik merk op dat er niet heel veel mensen buiten staan en er nog genoeg plek in de bus vrij is. Als de chauffeur met de naamcontrole bezig is schuif ik door naar de 2 plaatsen naast ons die nog vrij zijn, zo hebben we beide 2 plaatsen per persoon. Die paar mensen die er nog in komen hebben nog plek zat en zo hebben wij meer ruimte. Tja, brutale mensen hebben de halve wereld spreekwoordelijk gezien, dus ik vind dat ik dat makkelijk kan maken. Als we compleet zijn vertrekt de bus om 3 uur richting onze bestemming. Om 3.10 uur passeren we de Belgische grens en om 5.15 uur de Franse grens, rond 6 uur komen we bij de trein aan. Na wat paspoort controle gaat het gelukkig vlot, we mogen om 7.15 uur op de trein. Trein ritje van Calais naar Dover duurt maar 40 minuutjes. Als Iris om 8 uur zegt dat we er zijn snap ik er niks van, we zijn toch nog niet vertrokken? Blijkbaar heb ik de hele treinreis geslapen. Heb nog meegekregen dat de trein net vertrok maar toen ging mijn lichtje uit. Als we onze weg weer voortzetten mag de klok een uur terug, het is nu 7 uur. Om 9 uur lokale tijd zijn we er. Al met al heb ik toch zo’n 3 uur kunnen slapen, dankzij de extra ruimte. Iris heeft helemaal niet geslapen. Vermoeiend zou je zeggen? Helemaal niet, hallo we zijn in Londen! Nu wil ik eigenlijk zeggen, het genieten kan beginnen want wij zijn binnen, klopt taaltechnisch natuurlijk helemaal niet, maar jullie snappen het. Goodmorning Londen, we gaan er vandaag een feestje van maken.

Londen >
Daar staan we dan om 9 uur in het Hart van Londen, totaal niet voorbereid. We weten ongeveer wat we willen zien, maar hebben geen planning en totaal geen idee waar we alles kunnen vinden. Stom? Nee yoh, dat maakt het juist spannend? We kunnen wel een strakke planning maken, maar vinden het veel leuker om de toerist uit te hangen. Gelukkig heeft de buschauffeur ons een plattegrond gegeven, geluk bij een ongeluk dus, kunnen we toch op eigen houtje een begin maken. Aangezien het voor ons beide de eerste keer is willen we de bekende bezienswaardigheden bezoeken. We zijn gedropt bij Londen Eye, leuk ding dat reuzenrat, maar kost gewoon 40 ballen en die ballen zijn Ponden, dus reken maar om. We score even een ontbijtje en lopen dan over de Themes door naar de Big Ben. Tot zover hadden we de plattegrond nog niet nodig, want wat aardige mensen uit de bus hebben het begin mogelijk gemaakt. Na een hoop fotootjes willen we via het Parlement door naar Buckingham Palace. Onderweg worden we aangesproken door een jong stel, of we wat foto’s van ze willen schieten, maar natuurlijk doen we dat. Wat een heerlijke kerel zeg, met plezier zelfs. Ik wil eigenlijk zeggen ‘Every relationship ken kapot you know, here’s my number’, maar heb me maar ingehouden. Na wat gekwijl zetten we onze weg voort. Bij het Parlement pakken we de plattegrond er bij. Aangezien Iris het richtingsgevoel van een baksteen heeft ben ik vandaag de navigatie. De zon schijnt volop en wij genieten. We kunnen er nog steeds niet over uit dat we dit voor een dagje doen, maar een avondje theater is duurder dus waarom ook niet? Onderweg naar Buckingham Palace komen we het St. James Park tegen, we nemen de route door het park. Heerlijk, zelfs de eenden zijn vrolijk door de zon. Bij Buckingham Palace is het ontzettend druk, want om 11 uur is de wisseling van de wacht. Maar het is een onmogelijke opgaaf om ons tussen de menigte te frotten dus we geloven het allemaal wel. We gaan lekker op het plein zitten waar wat standbeelden te vinden zijn, omringt door water. Wat ons opvalt is dat daar 2 verdwaalde eendjes zwemmen, we besluiten vriendjes te worden. Komt vast door het brood wat we ze voeren. Ze zijn niet meer weg te slaan, niet zo gek natuurlijk. Iris ziet wat politieagenten staan waar ze mee op de foto wil, maar ik moet het maar vragen, vooruit dan. We stappen erop af. ‘Can i ask a question?’, Yeah sure one question than. ‘Of we ff met jullie op de foto mogen?’.. Yes ofcours luidt het antwoord. De ene agent zegt nog tegen de andere dat hij maar moet gaan, omdat hij de ‘good looking agent’ is. Ze lache met ons mee, maar we krijgen onze foto, wat een ontzettend aardig volk. Na dit spektakel gaan we terug het park in om de plattegrond te bestuderen en toch even een mini planning te maken.

Vanuit hier zetten we onze weg voort met de benenwagen, waarom de metro nemen? Het is lekker weer. Na zo’n 20 minuten komen we bij Harrods aan, waar we eigenlijk ook heel snel weer weg zijn, absurd die prijzen zeg. Je hoeft maar ergens te kijken en wordt direct aangesproken, ze moeten niet denken dat ze aan ons iets kwijt kunnen, eet nog liever mijn schoen op. Als we weer buiten staan bekijken we de plattegrond voor de metrolijnen, we willen vanuit hier met de metro naar piccadillycircus, we hebben geen idee wat het is of wat we er kunnen, maar heb mama er vroeger vaker over gehoord dus moet daar geweest zijn. We zien op de plattegrond dat er vanuit hier een rechtstreekse verbinding gaat, voor de zekerheid even navragen, maar het klopt inderdaad. Met onze pinpas kunnen we geen kaartje kopen, gelukkig heb ik mijn creditcard bij. Omgerekend bijna 5,50 EUR voor een enkeltje voor nog geen 3 stations, slaat echt nergens op, we zouden hier hartstikke failliet gaan. Het is warm in deze metro en het stinkt er tegen de 110, gelukkig duurt het maar een paar minuutjes. Als we het metrostation uit zijn gaan we op zoek naar Piccadillycircus, wat het ook moge zijn. Na 15 minuten zoeken hebben we eigenlijk geen idee wat we aan het zoeken zijn, we dachten in eerste instantie dat het een soort van warenhuis was, maar dat blijken we al snel mis te hebben. We kunnen geen wifi vinden om even te Google, dus ik neem even een minibundel van 2 EUR bij T-mobile zodat we kunnen internetten > ‘’Het plein Piccadilly Circus is één van die plaatsen in Londen vanwaar heel veel attracties in korte tijd kunt bereiken’’. Ahhh een plein, ja dat kunnen we er wel uithalen, kunnen natuurlijk zoeken naar een ‘warenhuis’ tot we een ons wegen, maar dan zitten we hier helemaal verkeerd en nee we zijn niet blonT. Onze voeten willen rust dus gaan op zoek naar iets waar we even wat kunnen drinken. Belandde in een of ander café/restaurant, onaardig personeel hier. Onder het genot van een cola, die achteraf ongeveer 5 EUR blijkt te zijn, bekijken we onze planning opnieuw.

We willen naar de Tower bridge, maar die ligt een kleren end weg, toch gaan we weer lopen. Wie weet komen we nog wat tegen en nu kunnen we later niet zeggen dat we niks van Londen gezien hebben. Als we te voet gaan komen we ook langs de bekende Kathedraal St. Paul, Iris is daar niet zo van, maar ik vind zoiets altijd inspirerend. Aangezien we ons beide makkelijk aan de ander aanpassen wil ik toch even een kijkje nemen. Helaas is dit kijkje van korte duur want ze vragen 28 pond entree, mijn interesse wordt al snel desinteresse, stelletje hondenkoppen, toch niet normaal. We hebben wel binnen gestaan, maar kwamen alleen niet verder dan jaja de eerste meter, maar eeeeej, we zijn er geweest. We zetten onze pas weer voort en voort en voort en voort, er komt geen end aan, we zijn inmiddels de Waterloo bridge, Blackfriars bridge en Southwark bridge gepasseerd als we bij de Londen bridge aankomen, maar dit is nog niet de goede, want de Tower bridge komt hierna pas en voor het oog is dat zeker nog een kilometer lopen, er is alleen 1 minuscuul probleem en dat is dat onze voetjes echt niet meer willen, we hebben er al zo’n 16 km opzitten. We lopen de Londen Bridge op om de oh zo bekende Tower bridge vanuit hier te aanschouwen en trekken direct de conclusie dat het goed is zo, we gaan niet meer verder, bovendien rammelen onze magen. In het begin was ons plan om ook terug te lopen, maar van dat idee stappen we meteen af. We gaan opzoek naar een metrostation. Als we die gevonden hebben gaan we eerst op een bankie uitrusten, vanuit daar aanschouwen we een malloot die bezig is met een of ander goochel apparaat waar je dan je nek moet induwen en er een mes naar beneden valt, de truc is dan dat je hoofd er uiteindelijk niet afvalt, heel flauw maar goed we hebben in ieder geval uitzicht. Eenmaal in het metrostation, hebben we geen idee welke lijn we moeten nemen, na wat hulp is dit snel geregeld, we kopen een nieuw kaartje en hoppaaaa daar gaan weer 5 Euries, maar je moet iets als je voeten niet meer willen… tot overmaat van ramp nemen we ook nog de verkeerde uitgang en moeten we helemaal om het station heen om weer bij de Londen Eye uit te komen. Daar treffen we nog wat winkeltjes, beide kopen we een trui waarop met grote koeien letters Londen op staat, heerlijk voor thuis op de bank. Nu op zoek naar voedsel. Al snel treffen we een Italiaan. Zoals eerder gezegd zijn we samen heel makkelijk, dus ook dit besluit is genomen in nog geen fractie van een seconde. Voordat de Hawaii pizza de tafel bereikt, hebben we hem met onze ogen al opgegeten. Na het eten lopen we terug naar Londen Eye, waar zich inmiddels een scala aan mensen gevormd heeft om in deze attractie te mogen, een drukte van jewelste. Voor Londen Eye staan meerdere bankjes en daarachter ligt een enorm grasveld waar veel mensen liggen te genieten. Over een uur moeten we weer op de bus, dus het laatste uurtje benutten we met niks doen, we zoeken een bankje voor het grasveld uit. We genieten volop van de laatste zonnestralen en de muziek die zich rechts voor ons afspeelt, het nummer van Lou Bega met Mambo nr 5 valt direct op. Iris en ik raken nooit uitgepraat, dus we kletsen het laatste uurtje vol om vervolgens weer richting de bus te gaan. De chauffeur is helemaal happy dat we allen op tijd zijn, de terugreis wordt weer ingezet om 19 uur lokale tijd. We hebben een fantastische dag gehad. Iris en ik delen veel dezelfde interesses en genieten dan ook volop van dit soort dingen.

De terugreis>
Ik probeer te slapen, maar zit zo vol energie dat dit niet echt lukt, moet alle indrukken echt even verwerken. Om 20.45 uur komen we weer bij de trein aan. Na de paspoort controle is het weer wachten op goedkeuring, rond 21.45 uur mogen we op de trein. Als de bus in de trein staat is het wachten op vertrek, maar na 20 minuten vragen we ons af waarom het zo lang duurt? Wat blijkt, we zijn al 10 minuten onderweg. Bizar dat je hersens zo met je aan de haal kunnen. Ik heb toevallig laatst een programma op tv gezien, omdat we niet naar buiten kunnen kijken en dus niks zien, kunnen onze hersens de rijdende trein niet waarnemen, heel apart, maar het is echt zo. De vrouw achter Iris merkt op dat als je naar de wagon voor ons kijkt, je daar een kleine beweging ziet in de bovenhoek die afwijkt van onze wagon. Ondanks dat, voelen we niet dat we vooruit komen, pas als we er zijn en de trein remt merken we het. Na aankomst de klok weer een uur vooruit, het is nu 23.30 uur lokale tijd. Nog 3 uur reizen voor de boeg, merk er alleen niet veel van want nu gaat mijn lichtje wel uit, als we bijna bij Roosendaal zijn word ik wakker. Na de eerste afstapplaats probeer ik wakker te blijven aangezien we dadelijk nog een autoritje van 35 minuten voor de boeg hebben, maar dit lukt niet. Na de stop in Breda doe ik nog een poging, kan met moeite mijn ogen openhouden. Iris heeft helemaal niet geslapen, die is echt kapot moe. Om 3.15 uur komen we in Oosterhout aan. We bedanken onze chauffeur nog eventjes en zetten erna onze laatste reis voort. Muziek aan en wat kletsen, levensgevaarlijk eigenlijk, maar we willen toch echt zsm naar ons bedje. Als ik Iris veilig in Gestel heb afgezet vervolg ik mijn weg naar mijn huis, waar ik mijn bed al hoor roepen. Als ik eenmaal alleen in de auto zit knal ik de raam open en rij naar huis met het reactievermogen van spuit 11 a 30/40 km per uur. Ik speel wisselend de nummers van Sam Smits (Stay with me) en Julio Iglesias (un canto a galicia) af, dat zijn namelijk de enige nummers op mijn cd waar ik de tekst van ken en dus kei hard ken meezingen. Thuis toch nog even douche, want voel me ontzettend smerig, om 5 uur lig ik eindelijk voldaan in bed, dankbaar voor deze fantastische dag. Nu richting dromenland!