dag 1 > Heenweg Amsterdam - Curacao

Wekker gaat om 3.40 uur. Waarom wilde ik dit ook alweer? Ik ben zo moeeee en wil slapen! Nee grapje, Curaçao here we come. Ondanks de 3 uur slaap, ben ik er helemaal klaar voor. Opmaken, aankleden, Jack wakker maken, broodjes smeren, samen koffers in de auto zetten en als allerlaatste Ryan uit bedje halen, ik doe zijn shirt en broekje aan en leg hem direct in de maxi in de hoop dat hij lekker doorslaapt. Nou nee dus, meneer is klaar wakker en kijkt een beetje rond, hij snapt er helemaal niks van. Als we zo’n 15 min op de snelweg zitten valt hij gelukkig weer in slaap. Jack
rijd en Ryan en ik zitten achterin. De hele weg denk ik aan ons grote avontuur, in tussen hou ik Ryan’s handje vast en geniet van dit intense geluk, totdat…..het ineens kei en kei hard begint te regenen, zelfs de ruitenwissers kunnen het niet bijhouden, we moeten nog een kwartier voor we bij Langparkeren P3 zijn, hopelijk is het zo droog als we daaraan komen, of niet natuurlijk? Ik bedoel, we zijn nog in Nederland. En inderdaad het regent nog pijpenstelen, tot overmaat van ramp kunnen we geen parkeerplaats vinden, uiteindelijk vinden we er eentje, helemaal achterin. Vanuit daar moeten we nog een stukje lopen naar de opstapplaats, waar de bus ons naar Schiphol brengt. Jack had nog een paraplu, die hebben we voor de buggy gebruikt zodat Ryan lekker droog blijft, alles voor mijn menneke natuurlijk, dat ik er vervolgens uitzie als een verzopen kat, schoenen en kleren kan uitwringen is helemaal niet belangrijk. Niet te spreken over mijn haar natuurlijk, haarlak en water gaan niet samen, gelukkig had ik Ryans kam in de luiertas, straks eens kijken of er iets van te maken valt als het droog is. Anyway… we bereiken schiphol ruim optijd, snel zorgen dat we van ons koffers afkomen, inchecken is al gebeurd. Inmiddels is het 7 uur, kleine is klaarwakker, dus fles moet erin. Voor we door de paspoort controle gaan, zoeken we eerst een rustig plekje op om de fles te kunnen geven. Ik heb een termoskan met kokend water meegenomen en koud water. In plaats van dat ik zijn flesje vul met warm water, gooi ik de eerste helft over mijn broek, fijn… was toch al zeiknat, maar het kan natuurlijk altijd natter. Snel flesje afmaken want er heeft er 1 honger. Hup fles erin, die hij vervolgens binnen 10 min leeg heeft, buggy plat meteen luier verschonen, vind die vieze matjes op openbare wc’s echt vies en er zit alleen maar plas in. Beetje bodylotion op zijn gezicht en wat babygel in zijn haartjes, hij is er helemaal klaar voor! En in ieder geval 1 iemand die er echt helemaal fris uitziet. Erna ook even naar de wc, en meteen de luier dumpen. Als ik vervolgens in de spiegel kijk schrik ik me wezenloos, mijn haar zit vast op mijn hoofd, mijn god! Met Ryans kam krijg ik in ieder die plekkop door de opgedroogde lak weer weg, maar daar heb je ook alles mee gehad. Meer valt er toch niet van te maken, dus nu snel door naar de paspoort controle.

Wat een gedoe hier, we hebben 3 stuks handbabage, die flink overhoop gehaald worden. Voor nop alles zo netjes ingepakt. Pa gaat eerst door dat scanding, vervolgens moet Ryan uit de buggy want die moeten ze ook fouilleren. Hij weer terug in de buggy, die nu door naar Jack kan, nu ik nog even door de poortjes met extra controle en klaar is kees. Alles weer netjes inpakken en klaar. Nu nog de paspoort controle en hebben we alles gehad. Als de beste man de paspoorten gezien heeft vraagt hij of Jack de vader van de kleine is… Uhhh nee! Ohh en waar is die dan? Ja die is er dus niet, ik heb gebruik gemaakt van een donor.. Ahh ja en heb je daar bewijs van dan? Ehm. Ja ik heb papieren bij de gemeente aangevraagd.. Oke prima, laat die maar even zien? Ja ziet er goed uit, u mag doorlopen. Fieuwww… heb al vaker gehoord dat 1 van de ouders alleen met het kind gaat, maar nog nooit iemand die echt gecontroleerd is. Ben ik blij dat ik me goed ingelezen heb, scheelt een hoop gezeik nu.

In tussen is het al 8 uur, over 30 min mogen we boarden. Ik hoop zo dat het vliegtuig niet vol geboekt is en we 1 stoel naast ons overhouden, zodat we Ryan niet de hele tijd op schoot hoeven te houden. We vervolgen onze weg naar gate G8, het valt meteen op dat het wel heel erg druk is. Vrij snel roepen ze om dat mensen in rolstoel en mensen met kinderen in buggy’s zich eerst mogen melden.. Echt? Wat een luxe, met 110 km per uur storm ik richting de gate. Grapje natuurlijk, we pakken onze handbabage en lopen richting de gate, daar krijgen we de instructies om de buggy in de klappen en te wachten op het sein dat we naar binnen mogen. Eerste wat me overigens opvalt is een maxicosi! Die ik niet tot de gate mee mocht nemen omdat deze bij de bagage ingecheckt moest worden, en die andere mevrouw wel? Discriminatie? Maar goed, ik leg het naast me neer, want onze vakantie is begonnen en ik zit in de relaxmodus, ook al ben ik nog zeiknat en gooit Ryan er zojuist wat voeding uit over mijn kleren, en zijn nieuwe vest. Even snel schoonmaken en het vliegtuig in. Rest komt vrij snel achter ons aan en helaas, naast ons komt een meisje zitten… Geen 3 plaatsen voor ons. Vrij snel gaan we richting de startbaan, Ryan is met een kinderriem aan mijn riem vast gemaakt, net voor we opstijgen denk ik, wat zit hij er toch bekrompen bij, ik kijk, hij slaapt! En dat in deze houding. Ik leg hem een beetje achterover, terwijl wij opstijgen slaapt hij heerlijk door, had voor de zekerheid al een flesje met water gevuld, zodat hij kan blijven slikken ivm pijn aan zijn oortjes, maar dat was dus niet echt nodig. Na 15 tot 20 min is meneer weer wakker. Hij vind het helemaal leuk, want hij blijft maar lache. Als de riemen los mogen ga ik meteen even plassen. Ik zie meteen dat de mensen achter mij met kindjes wel ineens 3 stoelen hebben, uh…? En ik dan? Ik loop naar de stewardessen toe en vraag of hun dat geregeld hebben. Blijkbaar hebben ze dat onderling geregeld, ik vraag of er nog meer plaatsen vrij zijn en of ze die vrouw naast ons dan ook kunnen verplaatsen. Ze zou erop terugkomen. Ik ga erna expres met Ryan op mijn arm in het gangpad staan, weet ik zeker dat ze me niet kunnen vergeten. Nog geen 10 min later komt een stewardess de mevrouw naast ons een nieuwe plek geven. Mooi is dat ook weer geregeld. Jack gaat lekker aan het raam, ik aan het gangpad en de kleine wisselend, tussen ons in en op schoot. Om 10.30 uur gaat de volgende voeding erin en erna valt hij lekker in slaap. Wat een genot nu die extra stoel, hij ligt er echt prinsheerlijk bij voor de aankomende 1.5 uur. Dan is hij er wel weer klaar mee. Vervolgens hebben we tot landing een baby van 5 maanden moeten vermaken, want hij heeft geen oog dicht meer gedaan, gelukkig heeft hij zich voorbeeldig gedragen en alleen wat gehuild als hij honger had. Wat overigens wel een hele uitdaging is, is een babyluier verschonen op zo’n wctje. Ik deed het tussendoor gewoon op de stoel, maar met een poepluier leek me dat niet zo verstandig, stank is niet te harde, kan ik de rest niet aan doen.
Tafeltje waar je je baby op legt is echt heel klein en als je er een hebt die niet stil ligt, is het best een gestuntel, uiteindeljk is het gelukt zonder beide onder de stront te zitten, niet dat dat nog wat uitmaakt want heb inmiddels zoveel kots gezien dat een beetje stront dan ook in het niet was gevallen. De uren in het vliegtuig vliegen voorbij, stelt eigenlijk niet veel voor. Maar vind alle vluchten meevallen sinds de terugreis vanuit Bali met nog eens 8 uur vetraging. Dit dus appeltje/eitje.

Als de daling wordt ingezet heb ik weer een flesje met water, die ik hem mee en dan een keer geef. Hij is lekker afgeleid en blijft slikken waardoor de druk van zijn oortjes blijft. En of het werkt, hij heeft geen kick gegeven. Wat een voorbeeldig kind zeg. We mogen niet door de zelfscannende paspoort controle omdat we een kind bij hebben, prima. Maar als je dan aansluit en die rij ziet, man man! Rechtsomkeer gaat niet, dus dan maar aansluiten. De buggy hebben we nog niet terug. Jack pakt Ryan en ik rol de handbagage wat vooruit. Na ongeveer 30 min zijn we aan de beurt, Ryan steelt de show bij de controle, mevrouw achter de balie vindt het helemaal geweldig. Na wat stempels mogen we doorlopen. Eenmaal bij de bagage band hebben ze onze koffers en buggy al bij elkaar gelegd. Wat een service. Buiten heeft zo’n TUI loketje aan dat we naar bus 1 mogen. Na ongeveer 15 min vetrekt de bus. Ik ben helemaal niet op aan het letten tot Jack zegt, hebben we een rondje gereden? Uh Hoezo? Ja we zijn weer bij het vliegveld. Ohhh oke. Waren ze dus 2 mensen vergeten, oeps!

Na een half uur tot 45 min komen we eindelijk bij Chogogo resort aan. Lokale tijd is inmiddels 16 uur. Terwijl dat vrouwke van het resort van alles begint uit te leggen schiet ik naar de overkant waar het restaurant is. Even 2 flesjes water scoren zodat ik straks de fles kan maken. In de bus heeft hij weer even 15 min geslapen, maar meer is het niet geworden. Hij past zich goed aan en is niet chagrijnig. Zo’n golfkarretje kan je naar je appartement brengen, als we geduld hebben, vervolgt dat vrouwke. Nou weinig geduld hier, want mijn kind moet eten. We lopen dat stukje wel. Kamer 2002 it is.. Grappig want 4 jaar geleden had ik kamer 2001. Super fijn die kamer.. lekker dicht bij de receptie, het zwembad en het restaurant. Me is happy! Mijn kind niet, dus snel fles maken en…. Stil. Als de fles leeg is snel naar de AH wat inkopen doen. Ik verbaas me erover dat de kleine nog steeds klaar wakker is. Maar laat hem maar lekker ken ik hem meteen in dit ritme doortrekken. Jack gaat in tussen wat kip met rijst maken, terwijl ik me met Ryan bezig houdt. Rond 19 uur krijg ik hem zonder tegenstribbelen naar bed toe. Ik ben ook moe, maar hij moet rond 21.30 uur zijn laatste fles nog. Ik ga toch even op bed liggen en val in slaap. Slaap niet heel vast en besluit toch maar te gaan douche, op de reserve modus maak ik uiteindelijk de fles, geef deze, leg hem terug en sluit heel snel mijn ooges. Jack slaapt inmiddels ook al even. De eerste nacht gaat redelijk. Rond 2 uur begint hij te huilen (8 uur nl tijd) Ohhn neee… shit! Babyjetlag? Ik pak hem uit zijn bedje en neem hem bij mij in bed, hij slaapt meteen weer verder, fieuwwww. Tussendoor huilt hij nog wel wat, maar gelukkig maar van korte duur. Is natuurlijk niet niks voor zo’n ukkie, lange reis, nieuwe omgeving, heel veel nieuwe nieuwe indrukken. Ben dan best wel heel trots dat hij zo goed gedaan heeft. Om 5.30 uur begint hij aan mijn haren te trekken en wat te brabbelen… geen gehuil. Dit is het mama-teken om op te staan, meneer is uitgerust…. Niet slecht voor een eerste nacht met 6 uur tijdverschil, ben benieuwd hoe dag 2 gaat verlopen.