Eerste verslag Indonesië...

Opstaan, douche, aankleden, laatste spullen inpakken… Ik ben er helemaal klaar voor.
Nieuw paspoort > Check
Inentingen > Check
Bankpas wereld > Check
Ook helemaal happy met mijn nieuwe koffer met 4 wielen, had ik veel eerder moeten doen. Nog even wat eten maken en dan samen met Papa richting het station zodat we rond 12.30 uur de trein kunnen nemen, we vliegen rond 17 uur. Kan niet wachten tot ik in het vliegtuig zit, ik waan mezelf al helemaal in de tropen, lekker weg, weg van hier, even 2,5 week helemaal niks… Hoe heerlijk is dat. Ik vind dat ik dat verdiend heb, 9 maanden op deze vakantie moeten wachten. Eindelijk is het dan zover, Indonesië i’m on my way. Als mijn tas vol lekkere dingen zit gaan we richting de bus die ons naar het station brengt, ideale verbinding hier. Op het station lopen we op ons gemak richting het juiste perron. Trein arriveert precies op tijd, we zoeken een mooi plaatsje voor de aankomende 1,5 uur. Als de trein begint de rijden merk ik dat ik nog best moe ben, mijn ogen vallen langzaam dicht… en dan ineens..........

TUUUUUT TUUUUUT, klote wekker! Ik word wakker in mijn bed, uh dat is schrikken. Ik wil wakker worden in de trein, ik verzoek de goden, maar helaas. Als ik op de klok kijk is het 6.45 uur 2 september 2015. Shit, nog 1 hele maand, zat net bijna in de tropen, wat een tegenvaller zeg. Dan maar weer werken, wat een feest! Tijd gaat best snel dus de aankomende maand zal ook best snel gaan. Weer genoeg gebeurd sinds mijn laatste reisje dus ben er wel weer aan toe. Voor de nieuwsgierige lezers, het gedate met de Amerika reisgenoot is op niks uitgelopen, dus bij deze heb ik (voorlopig) tot ik 100 ben, mannen afgezworen. Ik leg de schuld maar bij mezelf neer. Waarschijnlijk ben ik te zelfstandig. Verbouw mijn eigen huis, schilderen, timmeren, boren, laminaat leggen, tuin onderhouden maar ook thuisnetwerken aanleggen, beveiligen en formatteren draai ik mijn handen niet voor om. Het lukt me zelfs nog om een auto met kapotte startmotor of accu aan de praat te krijgen zonder hulpmiddelen. Niet getreurd ik kan ook koken, wassen en strijken. Dus…. Al stonden ze met zijn 10e in de rij werd het nog niks, krijg prima alles zelf voor elkaar! Zo nu dit gezegd hebbende kan ik me weer focussen op mezelf. Deze 4 weken wordt het afzien, aftellen is echt begonnen nu. Na Indonesië heb ik mezelf een aantal nieuwe doelen gesteld, zo blijf ik mezelf ertoe zetten om toch positief naar de toekomst te blijven kijken, al valt dat niet altijd mee nu de belangrijkste persoon in mijn leven is weggevallen. Juist omdat alles de laatste jaren om mama draaide ben ik erg dankbaar dat ik deze fantastische reis met mijn vader mag gaan maken. Nieuwe, geweldige herinneringen maken, iets onbetaalbaars wat niemand me meer kan afnemen.