Dag 7 > Vrije dag in New York…
Blijf op de hoogte en volg Joyce
28 Mei 2015 | Verenigde Staten, New York
Dag 7 > Vrije dag in New York…
Vandaag een vrije dag in New York. Om 6.15 uur gaat de wekker. Ik heb het idee dat ik net pas slaap, dit wordt een lange dag. De afgelopen dagen maar tussen de 5 en 6 uur per nacht geslapen, dat hakt er behoorlijk in. Normaal kan ik daar prima tegen, maar niet zoveel dagen achtereen en zeker niet als ik zulke drukke dagen heb, maar goed nog 1 dagje. Doe volgende week wel uitrusten, ben tenslotte niet iedere dag in New York, dus mijn lichaam moet het nog 1 dag volhouden. Om 7.15 uur hebben we met een deel van de groep beneden afgesproken. Begin dit jaar hebben we al kaartjes besteld voor een bezoekje aan het vrijheidsbeeld, kroontoegang en toegang tot Ellis Island. Uiteindelijk lopen we rond 7.25 uur richting de metro, 10 minuutjes lopen. We kopen een kaartje voor $ 3,- enkele rit. De metro doet er ongeveer 20 a 25 min over om naar de andere kant van Manhattan te gaan. Rond 8.10 uur komen we aan bij het punt waar we op de boot moeten. We hebben tijdens het boeken een bevestigingsnummer gekregen, daarmee kunnen we nu het ticket halen. Als het ticket in ons bezit is moeten we tussen allerlei hekken door. Dan komen we in een soort dependance terecht. Overal beveiligingspoortjes waar we door heen moeten. Tassen gaan ook door de scan. Vervolgens kunnen we doorwandelen naar de boot. Strenge controle, maar ja je moet er niet aan denken dat ze een aanslag plegen op haar kroon of die fakkel. Best een joekel van een boot, ik zie hem goed wiebelen, als dat maar goed gaat zonder ontbijt. Had vanochtend geen zin om nog eerder op te staan, ik denk haal wel ff snel wat, maar het ging allemaal zo snel, dat daar niet echt tijd voor gehad is. Als we op de boot zitten, hebben ze gelukkig eten te koop. Muffins, hotdogs, pretzels, appels en bananen. Ik pak een muffin en een banaan. Ben echt toe aan iets wat de maag een beetje vult. Als we beginnen te varen merk je amper dat je op de boot zit, ik ben meteen weer opgelucht. Heb toen ik op Curaçao was een excursie naar Klein Curaçao gemaakt en sindsdien ben ik altijd wat huiverig voor boottochtjes, daar was namelijk 70% van de boot aan het kotsen, in 1 woord verschrikkelijk. Daarom heb ik vorig jaar in Griekenland ook een excursie geboekt met een boottocht, omdat ik voor mezelf een beeld wilde creëren dat het ook gewoon goed kan gaan en als ik ergens niet van houd is het dingen uit de weg gaan. Maar je weet natuurlijk nooit hoe het water staat. Gelukkig was op de ferry naar de watervallen ook niet te merken dat ik op de boot zat. 2 overwinningen in vakantie, ik ben trots. We komen in een rap tempo steeds dichter bij het vrijheidsbeeld. Toen ik het beeld op afstand zag dacht ik dat het kleiner leeg door de afstand, maar naar mate de boot dichterbij komt blijkt ze niet zo groot als verwacht. The little bitch. Dus nu kan ik het dan toch zeggen, mijn eerste tegenvaller deze vakantie. Dit is juist waar ik zo naar uitgekeken had. Wat een domper. Op de foto lijkt dat beeld veel groter. Ik zit er aan te denken een aanklacht in te dienen. Ze creëren een verkeerd beeld door het vrijheidsbeeld op foto en film heel groot te laten, daardoor voel je een soort van aantrekkingskracht die ervoor zorgt dat je erheen WIL. Amerika kennende van alle andere verhalen, denk ik dat ik best een kans maak door ze aan te klagen. Schijnt nogal makkelijk te gaan, en wat extra geld is welkom, kan ik de westkust bezoeken. Ik hou het in ieder geval in optie. We gaan met ons kaartje naar binnen zowat we naar de kroon kunnen. We moeten weer door de controle en onze tassen moeten in kluisjes. Beetje overdreven, zelfs mijn schoenen moeten uit. Ik ben direct op de boot gegaan en ben nergens anders geweest, wat verwachten ze? Maar goed je kunt nooit voorzichtig genoeg zijn. Ondanks ik het beeld kleiner vind als verwacht is het toch een behoorlijk end naar boven. In het midden, dus waar het beeld begint kun je nog lekker even naar buiten. Frisse neus halen en afkoelen van het eerste aantal treden. Het uitzicht is wel weer heel mooi en maakt serieus een hoop goed. Ik vervolg snel mijn weg naar boven, misschien is dat nog heel erg spectaculair. De gewone trap maakt plaats voor een wenteltrap die echt heel klein is, ik moet bukken anders stoot ik mijn kop. Ik was niet claustrofobisch, maar ik zou het nu spontaan wel worden, wat is het hier klein en benauwd. Zo goed als bezweet kom ik helemaal boven, het is daar zeggen en schrijven zo een 9 Vierkante meter in de kroon, de wenteltrap gaat na 3 stapjes ook weer rechtsomkeer naar beneden, ik lach me kapot. Iedereen maar denken dat je zelfs iets kunt eten daar. Nou al nam je je eigen sandwich mee, kon je er nog niet eens picknicken. Ik kijk even uit de raampjes van de kroon die openstaan en vervolg mijn weg weer naar beneden. Half naar achter liggend moet ik naar beneden. Ik ga op de helft weer even naar buiten om te ontzweten. Na 10 minuten heb ik het wel gezien en zorg dat ik weer dat ik er helemaal uit kan, kan ik van de voorkant nog wat kiekjes schieten. We helpen elkaar met leuke foto’s, we gaan zelfs voor elkaar op de grond liggen, want anders kan het hele beeld er niet op. En na 20 min gaan we weer met de boot mee. We stoppen nog even op Ellis Island, maar daar ga ik er niet uit. Weet niet eens wat voor betekenis dat eiland heeft, dus snel terug naar wal. Vanuit daar lopen we met een redelijk grote groep richting Ground Zero, 10 minuutjes lopen. Op het moment dat we daar aankomen gaan de haren op mijn armen al overeind staan. Het is zo realistisch omdat dit echt iets is wat ik bewust meegemaakt heb. Als ik foto’s aan het maken ben, valt mijn oog op de volgende naam > Helen Crossin Kttle and her Unborn Child. Zo heftig is dat. Ik maak me een voorstelling van wat voor hel dit geweest moet zijn. De reacties van de mensen in de gebouwen ernaast, de mensen die toevallig daar op vakantie waren, de mensen die maar uit de ramen sprongen omdat ze in paniek raakte, de mensen die toevallig net op de verkeerde plek waren op het verkeerde moment, de mensen die toevallig in de buurt waren toen het gebouw naar beneden kwam en voor hun leven moesten rennen en de mensen die maar ‘gewoon’ een dagje gingen werken en nooit naar huis keerde. Er gebeuren heel veel verschrikkelijke dingen in de wereld, dingen die niet eerlijk zijn, dingen die onrechtvaardig zijn, die mensen hebben letterlijk de dood op hun af zien komen. Net zoals mama, zij wist ook dat ze haar kwamen halen. Te bizar deze plek, al die namen om het monument bezorgen me kippenvel van boven tot onder. Maken dat ik snel weer weg kom. Veel te veel emoties op deze plek. Erna lopen we richting de Brooklyn bridge. Ook weer heel mooi om te aanschouwen. We lopen helemaal naar de overkant, allereerst omdat we nog niet gelopen hebben en ten tweede om de helft de plagen want die moeten plassen. Ik ben erg onder de indruk van de mooie brug en van het feit dat het voetpad boven de auto weg ligt, ik kijk mijn ogen uit. Ook de omgeving is mooi. Maar de andere 50% van mijn hersens is bezig met mijn blaas. Wat verschrikkelijk dit, we moeten nog een heek klere end lopen, wetende dat er op de brug geen wc is. Ik hou mijn concentratie bij mijn blaas en aan de overkant schieten we een pizzeria in. Thank god wat een opluchting. Dat had niet langer moeten duren. Erna splitsen we wel op, een deel wil naar Central Park, waaronder ik en een ander deel wil nog een monument bezoeken. Laat mij maar lekker in het Park liggen, mijn benen willen niet meer. We pakken de metro en zijn zo weer van Brooklyn in Manhattan. In het park staat een hotdogkraam, daar heb ik geen zin in. Als de overige reisgenoten lekker op het gras liggen ga ik met Sanne even snel de straten in. We komen terug met een heerlijke kip sandwich. De rest ligt lekker te slapen. Ik ga erbij liggen, maar merk dat ik ook steeds in slaapval. Maar ja wat wil je. Na een half uur lopen we verder het park in. Drinken nog ergens een drankje en zorgen dat we om 16.30 uur in het hotel zijn, want ik moet om 17.30 uur weer klaar staan voor de volgende excursie. We zijn Central Park verkeerde uitgelopen, we kwamen uit bij The 58, Av 5 en we moeten naar The 57, Av 10, dat is nog 1 straat en 5 blokken, 35 minuten extra looptijd, wat een feest zeg. Ik voel me zo brak. Mijn benen lopen op de automatische piloot, mijn hersens zijn uitgeschakeld en ik kan mijn ogen nog nauwelijks openhouden. Hoe ga ik de avond doorkomen. We komen om 16.45 uur bij het hotel aan. Ik heb nog 45 min, ik besluit toch nog even snel te gaan douche, want voel me zo plekkerig en vies, wil zo niet mee op excursie, dus moet me snel oplappen. Ik was mijn haren en doe nieuwe make-up op, smeer me in met bodylotion en gooi 2 pijnstillers achterover. Drink flink wat water. Om 17.30 staan we in de lobby en ik voel me serieus herboren. Wordt een laatste top avond. We gaan een rondtocht maken met de CircleLine. De Boottocht, ja weer een tocht op de boot. Ik geef niet op, ooit kan ik het gevoel dat de boot gewoon freaky is lotlaten. Dus ik blijf mezelf confronteren. Want ik wil New York by night zien vanuit het water dus ik moet wel. De boot gaat pas om 19 uur, maar de Fons onze reisleider zegt dat je voor de beste plaatsen, dus buiten op het dek om 18 uur aanwezig moet zijn. Dus we zitten uiteindelijk om 18.15 uur al op de boot. Maar we hebben goede plaatsen en dat is het waard. Als we beginnen te varen voel je weer niks van het schommelen. Het is heel zacht weer en de wind is warm. Wat een genot zeg, ik bekijk New York vanuit het water en kom bij van de drukke dag. Ik ben er helemaal stil van. Zo geen woorden voor dit gevoel. Bij schemering levert het hele mooie beelden op. Ik heb nog niet gegeten en krijg honger. Op het beneden dek is een bar. Daar koop ik een sandwich en een muffin, want van muffins krijg je nooit genoeg hier, dus… En ik mag betalen, niet schrikken $ 13,50. Bijna voor niks dus. Slimme Amerikanen, kopen doen we toch wel. Want we hebben geen keus op de boot, en we gaan niet nog 1.5 uur wachten. Om 21 uur staan we weer aan wal, ik neem met een paar de taxi naar het hotel, zo zijn we ook heen gegaan. Echt te leuk dit. De ramen staan open, ik doe mijn hoofd naar buiten en laat de wind door mijn haren waaien. Ik geniet, ik ben dankbaar voor deze mooie beelden, nieuwe mooie herinneringen, trots op mezelf dat ik kei hard gewerkt heb om dit te kunnen doen, tegelijkertijd ook heel verdrietig dat ik dit met mijn beste vriendin kan delen, hoe moeilijk ik het ook heb deze vakantie ik doe mijn stinkende best om het verdriet weg te blijven slikken, dat komt later wel als ik weer thuis ben. Nu moet ik genieten van de mooie momenten die niemand me meer kan afnemen. Eenmaal in het hotel pak ik snel mijn koffer en kleed ik me om, want om 21.30 uur heb ik een second date met Eric. Hij neemt me mee naar een RooftopBar. The place to be in New York. Ik ben eigenlijk kapot en heb geen puf meer. Daarnaast heb ik absoluut geen vertrouwen meer in mannen, maar hij doet zo zijn best. IK vraag mezelf af wat ik te verliezen heb. Niks dus. Ik maak me mooi, doe een lekker geurtje op. Als een echte gentleman komt hij me halen. Ik heb geen idee hoe of wat. Als we buiten komen houdt hij een taxi aan, ik ben helemaal verbaast, dacht dat we gingen lopen. Hij opent de deur en ik kan instappen. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, of ik heb al die tijd de verkeerde aangetroffen of Eric weet hoe hij met vrouwen moet omgaan. Ik voel me speciaal. Weer geniet ik, hoe bijzonder is dit? Na 10 minuten stoppen we voor een hotel. We staan in de rij voor de lift om bij de bar te kunnen komen. Dan vraagt hij of ik mijn legitimatie bij heb, Ehm nee? Die ligt al klaar voor morgen. Hij zelf ook niet. Oeps haha, we kunnen er wel om lachen. Gelukkig hebben we beide ons rijbewijs bij en accepteren ze dat ook gewoon. In de lift gaan we naar verdieping 17. Als de lift opengaat valt mijn mond al open van verbazing, wat een wauw-factor. Hier zitten dus de mensen met veel geld, en wat een uitzicht. Dit had ik zo niet willen missen. Geen woorden voor. Hij besteld een drankje, een wijn en een biertje voor $ 24,-, We kletsen volop samen en genieten van het uitzicht, even voel ik mij heel rijk, niet financieel gezien maar van binnen, deze gehele vakantie, deze laatste avond. Dit kan niemand, maar dan ook niemand mij navertellen. Rond 23.45 uur nemen we de taxi terug. In de lobby van het hotel zitten nog wat overige reisgenoten te borrelen als afsluiter van de vakantie. Ik merk dat de wijn voelbaar is, door het slaaptekort een beetje verkeerd gevallen, dus ik moet naar de hotelkamer om te gaan liggen. Men kamergenootje Lotte gaan nog ff douche, ik duw nog snel wat spullen in mijn koffer en dan.. dan schrik ik me wezeloos en verkeerd dat ik wilde gaan slapen. Ik zie in mijn ooghoeken iets voorbij flitsen en geef een flinke kreet. Een muis. Ik twijfel aan mezelf omdat het zo snel ging, maar aan de andere kant ben ik er eigenlijk ook van overtuigd. Ik verschoot van mijn eigen kreet, want ben niet bang voor muizen, maar laten we eerlijk zijn, je verwacht ze ook niet in je hotel kamer. Ik kijk nog wat rond, ook onder het bed, maar ja zie dingen zijn zo snel, die is allang verdwenen. Zo moe als ik ben kruip ik in bed en na een paar minuten rond half 1 val ik snel in een hele diepe slaap dankzij de wijn.
Vandaag een vrije dag in New York. Om 6.15 uur gaat de wekker. Ik heb het idee dat ik net pas slaap, dit wordt een lange dag. De afgelopen dagen maar tussen de 5 en 6 uur per nacht geslapen, dat hakt er behoorlijk in. Normaal kan ik daar prima tegen, maar niet zoveel dagen achtereen en zeker niet als ik zulke drukke dagen heb, maar goed nog 1 dagje. Doe volgende week wel uitrusten, ben tenslotte niet iedere dag in New York, dus mijn lichaam moet het nog 1 dag volhouden. Om 7.15 uur hebben we met een deel van de groep beneden afgesproken. Begin dit jaar hebben we al kaartjes besteld voor een bezoekje aan het vrijheidsbeeld, kroontoegang en toegang tot Ellis Island. Uiteindelijk lopen we rond 7.25 uur richting de metro, 10 minuutjes lopen. We kopen een kaartje voor $ 3,- enkele rit. De metro doet er ongeveer 20 a 25 min over om naar de andere kant van Manhattan te gaan. Rond 8.10 uur komen we aan bij het punt waar we op de boot moeten. We hebben tijdens het boeken een bevestigingsnummer gekregen, daarmee kunnen we nu het ticket halen. Als het ticket in ons bezit is moeten we tussen allerlei hekken door. Dan komen we in een soort dependance terecht. Overal beveiligingspoortjes waar we door heen moeten. Tassen gaan ook door de scan. Vervolgens kunnen we doorwandelen naar de boot. Strenge controle, maar ja je moet er niet aan denken dat ze een aanslag plegen op haar kroon of die fakkel. Best een joekel van een boot, ik zie hem goed wiebelen, als dat maar goed gaat zonder ontbijt. Had vanochtend geen zin om nog eerder op te staan, ik denk haal wel ff snel wat, maar het ging allemaal zo snel, dat daar niet echt tijd voor gehad is. Als we op de boot zitten, hebben ze gelukkig eten te koop. Muffins, hotdogs, pretzels, appels en bananen. Ik pak een muffin en een banaan. Ben echt toe aan iets wat de maag een beetje vult. Als we beginnen te varen merk je amper dat je op de boot zit, ik ben meteen weer opgelucht. Heb toen ik op Curaçao was een excursie naar Klein Curaçao gemaakt en sindsdien ben ik altijd wat huiverig voor boottochtjes, daar was namelijk 70% van de boot aan het kotsen, in 1 woord verschrikkelijk. Daarom heb ik vorig jaar in Griekenland ook een excursie geboekt met een boottocht, omdat ik voor mezelf een beeld wilde creëren dat het ook gewoon goed kan gaan en als ik ergens niet van houd is het dingen uit de weg gaan. Maar je weet natuurlijk nooit hoe het water staat. Gelukkig was op de ferry naar de watervallen ook niet te merken dat ik op de boot zat. 2 overwinningen in vakantie, ik ben trots. We komen in een rap tempo steeds dichter bij het vrijheidsbeeld. Toen ik het beeld op afstand zag dacht ik dat het kleiner leeg door de afstand, maar naar mate de boot dichterbij komt blijkt ze niet zo groot als verwacht. The little bitch. Dus nu kan ik het dan toch zeggen, mijn eerste tegenvaller deze vakantie. Dit is juist waar ik zo naar uitgekeken had. Wat een domper. Op de foto lijkt dat beeld veel groter. Ik zit er aan te denken een aanklacht in te dienen. Ze creëren een verkeerd beeld door het vrijheidsbeeld op foto en film heel groot te laten, daardoor voel je een soort van aantrekkingskracht die ervoor zorgt dat je erheen WIL. Amerika kennende van alle andere verhalen, denk ik dat ik best een kans maak door ze aan te klagen. Schijnt nogal makkelijk te gaan, en wat extra geld is welkom, kan ik de westkust bezoeken. Ik hou het in ieder geval in optie. We gaan met ons kaartje naar binnen zowat we naar de kroon kunnen. We moeten weer door de controle en onze tassen moeten in kluisjes. Beetje overdreven, zelfs mijn schoenen moeten uit. Ik ben direct op de boot gegaan en ben nergens anders geweest, wat verwachten ze? Maar goed je kunt nooit voorzichtig genoeg zijn. Ondanks ik het beeld kleiner vind als verwacht is het toch een behoorlijk end naar boven. In het midden, dus waar het beeld begint kun je nog lekker even naar buiten. Frisse neus halen en afkoelen van het eerste aantal treden. Het uitzicht is wel weer heel mooi en maakt serieus een hoop goed. Ik vervolg snel mijn weg naar boven, misschien is dat nog heel erg spectaculair. De gewone trap maakt plaats voor een wenteltrap die echt heel klein is, ik moet bukken anders stoot ik mijn kop. Ik was niet claustrofobisch, maar ik zou het nu spontaan wel worden, wat is het hier klein en benauwd. Zo goed als bezweet kom ik helemaal boven, het is daar zeggen en schrijven zo een 9 Vierkante meter in de kroon, de wenteltrap gaat na 3 stapjes ook weer rechtsomkeer naar beneden, ik lach me kapot. Iedereen maar denken dat je zelfs iets kunt eten daar. Nou al nam je je eigen sandwich mee, kon je er nog niet eens picknicken. Ik kijk even uit de raampjes van de kroon die openstaan en vervolg mijn weg weer naar beneden. Half naar achter liggend moet ik naar beneden. Ik ga op de helft weer even naar buiten om te ontzweten. Na 10 minuten heb ik het wel gezien en zorg dat ik weer dat ik er helemaal uit kan, kan ik van de voorkant nog wat kiekjes schieten. We helpen elkaar met leuke foto’s, we gaan zelfs voor elkaar op de grond liggen, want anders kan het hele beeld er niet op. En na 20 min gaan we weer met de boot mee. We stoppen nog even op Ellis Island, maar daar ga ik er niet uit. Weet niet eens wat voor betekenis dat eiland heeft, dus snel terug naar wal. Vanuit daar lopen we met een redelijk grote groep richting Ground Zero, 10 minuutjes lopen. Op het moment dat we daar aankomen gaan de haren op mijn armen al overeind staan. Het is zo realistisch omdat dit echt iets is wat ik bewust meegemaakt heb. Als ik foto’s aan het maken ben, valt mijn oog op de volgende naam > Helen Crossin Kttle and her Unborn Child. Zo heftig is dat. Ik maak me een voorstelling van wat voor hel dit geweest moet zijn. De reacties van de mensen in de gebouwen ernaast, de mensen die toevallig daar op vakantie waren, de mensen die maar uit de ramen sprongen omdat ze in paniek raakte, de mensen die toevallig net op de verkeerde plek waren op het verkeerde moment, de mensen die toevallig in de buurt waren toen het gebouw naar beneden kwam en voor hun leven moesten rennen en de mensen die maar ‘gewoon’ een dagje gingen werken en nooit naar huis keerde. Er gebeuren heel veel verschrikkelijke dingen in de wereld, dingen die niet eerlijk zijn, dingen die onrechtvaardig zijn, die mensen hebben letterlijk de dood op hun af zien komen. Net zoals mama, zij wist ook dat ze haar kwamen halen. Te bizar deze plek, al die namen om het monument bezorgen me kippenvel van boven tot onder. Maken dat ik snel weer weg kom. Veel te veel emoties op deze plek. Erna lopen we richting de Brooklyn bridge. Ook weer heel mooi om te aanschouwen. We lopen helemaal naar de overkant, allereerst omdat we nog niet gelopen hebben en ten tweede om de helft de plagen want die moeten plassen. Ik ben erg onder de indruk van de mooie brug en van het feit dat het voetpad boven de auto weg ligt, ik kijk mijn ogen uit. Ook de omgeving is mooi. Maar de andere 50% van mijn hersens is bezig met mijn blaas. Wat verschrikkelijk dit, we moeten nog een heek klere end lopen, wetende dat er op de brug geen wc is. Ik hou mijn concentratie bij mijn blaas en aan de overkant schieten we een pizzeria in. Thank god wat een opluchting. Dat had niet langer moeten duren. Erna splitsen we wel op, een deel wil naar Central Park, waaronder ik en een ander deel wil nog een monument bezoeken. Laat mij maar lekker in het Park liggen, mijn benen willen niet meer. We pakken de metro en zijn zo weer van Brooklyn in Manhattan. In het park staat een hotdogkraam, daar heb ik geen zin in. Als de overige reisgenoten lekker op het gras liggen ga ik met Sanne even snel de straten in. We komen terug met een heerlijke kip sandwich. De rest ligt lekker te slapen. Ik ga erbij liggen, maar merk dat ik ook steeds in slaapval. Maar ja wat wil je. Na een half uur lopen we verder het park in. Drinken nog ergens een drankje en zorgen dat we om 16.30 uur in het hotel zijn, want ik moet om 17.30 uur weer klaar staan voor de volgende excursie. We zijn Central Park verkeerde uitgelopen, we kwamen uit bij The 58, Av 5 en we moeten naar The 57, Av 10, dat is nog 1 straat en 5 blokken, 35 minuten extra looptijd, wat een feest zeg. Ik voel me zo brak. Mijn benen lopen op de automatische piloot, mijn hersens zijn uitgeschakeld en ik kan mijn ogen nog nauwelijks openhouden. Hoe ga ik de avond doorkomen. We komen om 16.45 uur bij het hotel aan. Ik heb nog 45 min, ik besluit toch nog even snel te gaan douche, want voel me zo plekkerig en vies, wil zo niet mee op excursie, dus moet me snel oplappen. Ik was mijn haren en doe nieuwe make-up op, smeer me in met bodylotion en gooi 2 pijnstillers achterover. Drink flink wat water. Om 17.30 staan we in de lobby en ik voel me serieus herboren. Wordt een laatste top avond. We gaan een rondtocht maken met de CircleLine. De Boottocht, ja weer een tocht op de boot. Ik geef niet op, ooit kan ik het gevoel dat de boot gewoon freaky is lotlaten. Dus ik blijf mezelf confronteren. Want ik wil New York by night zien vanuit het water dus ik moet wel. De boot gaat pas om 19 uur, maar de Fons onze reisleider zegt dat je voor de beste plaatsen, dus buiten op het dek om 18 uur aanwezig moet zijn. Dus we zitten uiteindelijk om 18.15 uur al op de boot. Maar we hebben goede plaatsen en dat is het waard. Als we beginnen te varen voel je weer niks van het schommelen. Het is heel zacht weer en de wind is warm. Wat een genot zeg, ik bekijk New York vanuit het water en kom bij van de drukke dag. Ik ben er helemaal stil van. Zo geen woorden voor dit gevoel. Bij schemering levert het hele mooie beelden op. Ik heb nog niet gegeten en krijg honger. Op het beneden dek is een bar. Daar koop ik een sandwich en een muffin, want van muffins krijg je nooit genoeg hier, dus… En ik mag betalen, niet schrikken $ 13,50. Bijna voor niks dus. Slimme Amerikanen, kopen doen we toch wel. Want we hebben geen keus op de boot, en we gaan niet nog 1.5 uur wachten. Om 21 uur staan we weer aan wal, ik neem met een paar de taxi naar het hotel, zo zijn we ook heen gegaan. Echt te leuk dit. De ramen staan open, ik doe mijn hoofd naar buiten en laat de wind door mijn haren waaien. Ik geniet, ik ben dankbaar voor deze mooie beelden, nieuwe mooie herinneringen, trots op mezelf dat ik kei hard gewerkt heb om dit te kunnen doen, tegelijkertijd ook heel verdrietig dat ik dit met mijn beste vriendin kan delen, hoe moeilijk ik het ook heb deze vakantie ik doe mijn stinkende best om het verdriet weg te blijven slikken, dat komt later wel als ik weer thuis ben. Nu moet ik genieten van de mooie momenten die niemand me meer kan afnemen. Eenmaal in het hotel pak ik snel mijn koffer en kleed ik me om, want om 21.30 uur heb ik een second date met Eric. Hij neemt me mee naar een RooftopBar. The place to be in New York. Ik ben eigenlijk kapot en heb geen puf meer. Daarnaast heb ik absoluut geen vertrouwen meer in mannen, maar hij doet zo zijn best. IK vraag mezelf af wat ik te verliezen heb. Niks dus. Ik maak me mooi, doe een lekker geurtje op. Als een echte gentleman komt hij me halen. Ik heb geen idee hoe of wat. Als we buiten komen houdt hij een taxi aan, ik ben helemaal verbaast, dacht dat we gingen lopen. Hij opent de deur en ik kan instappen. Dit heb ik nog nooit meegemaakt, of ik heb al die tijd de verkeerde aangetroffen of Eric weet hoe hij met vrouwen moet omgaan. Ik voel me speciaal. Weer geniet ik, hoe bijzonder is dit? Na 10 minuten stoppen we voor een hotel. We staan in de rij voor de lift om bij de bar te kunnen komen. Dan vraagt hij of ik mijn legitimatie bij heb, Ehm nee? Die ligt al klaar voor morgen. Hij zelf ook niet. Oeps haha, we kunnen er wel om lachen. Gelukkig hebben we beide ons rijbewijs bij en accepteren ze dat ook gewoon. In de lift gaan we naar verdieping 17. Als de lift opengaat valt mijn mond al open van verbazing, wat een wauw-factor. Hier zitten dus de mensen met veel geld, en wat een uitzicht. Dit had ik zo niet willen missen. Geen woorden voor. Hij besteld een drankje, een wijn en een biertje voor $ 24,-, We kletsen volop samen en genieten van het uitzicht, even voel ik mij heel rijk, niet financieel gezien maar van binnen, deze gehele vakantie, deze laatste avond. Dit kan niemand, maar dan ook niemand mij navertellen. Rond 23.45 uur nemen we de taxi terug. In de lobby van het hotel zitten nog wat overige reisgenoten te borrelen als afsluiter van de vakantie. Ik merk dat de wijn voelbaar is, door het slaaptekort een beetje verkeerd gevallen, dus ik moet naar de hotelkamer om te gaan liggen. Men kamergenootje Lotte gaan nog ff douche, ik duw nog snel wat spullen in mijn koffer en dan.. dan schrik ik me wezeloos en verkeerd dat ik wilde gaan slapen. Ik zie in mijn ooghoeken iets voorbij flitsen en geef een flinke kreet. Een muis. Ik twijfel aan mezelf omdat het zo snel ging, maar aan de andere kant ben ik er eigenlijk ook van overtuigd. Ik verschoot van mijn eigen kreet, want ben niet bang voor muizen, maar laten we eerlijk zijn, je verwacht ze ook niet in je hotel kamer. Ik kijk nog wat rond, ook onder het bed, maar ja zie dingen zijn zo snel, die is allang verdwenen. Zo moe als ik ben kruip ik in bed en na een paar minuten rond half 1 val ik snel in een hele diepe slaap dankzij de wijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
